Έρχεται κάποια στιγμή που διαπιστώνεις ότι...
Πάει καιρός που παραμέλησες την ψυχή σου. Η καθημερινότητα επικράτησε για μήνες ''φυλακίζοντας'' την απλή ελευθερία του μυαλού..
Δεν υπήρχαν πουθενά εικόνες, όνειρα.. ταξίδια φαντασίας.
Όλα είχαν εξαφανισθεί σαν να μην υπήρχαν ποτέ.. Και το χειρότερο είναι πως δεν τ αναζητάς.
Οι αιτίες για κάτι τέτοιο θα μπορούσαν να είναι πολλές.
Μια από αυτές είναι πως έχεις φορτώσει τον εαυτό σου με τόσες πολλές ευθύνες που δεν χωρά τίποτα άλλο. Αυτές σου έχουν κατασπαράξει όλο τον χρόνο, και έπειτα την διάθεση, και χωρίς να το καταλάβεις όλα είναι επίπεδα γύρω σου.
Πόσο την αγαπάω την θάλασσα.. Και ιδιαίτερα αυτήν.
Το νερό παγωμένο έρχεται και σου βρέχει τα πόδια, το χειμωνιάτικο αεράκι μυρίζει αλάτι, βραδιάζει και τα σύννεφα δέχονται το χάδι του ήλιου που χάνεται σιγά σιγά..
Τα χρώματα υπέροχα όπως πάντα.
Στέκεσαι ακίνητος , μαγεμένος κοιτώντας τα και είναι τόσο όμορφο αυτό που βλέπεις που τα μάτια σου σε λίγο δεν θα μπορέσουν να συγκρατηθούν..
Η νύχτα ήρθε πιο κοντά, τελειώνει και αυτή η μέρα.
Σε λίγο θα γυρίσεις στην πραγματικότητα, το μόνο που πρέπει να σκεφτείς είναι πως αύριο ξεκινά μια νέα μέρα.. Και εκείνη θα έχει την δική της ομορφιά όπως κάθε μέρα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αναζητάς το όμορφο μέσα σε αυτήν.. Μην αναβάλεις για τις επόμενες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου