Κάποια μέρα σε μια ερημική υπέροχη αμμουδιά.
Σε κοίταξα και ξαφνικά άστραψαν δεκάδες εικόνες σαν φλας στο κεφάλι μου.
-Έδωσες πολύ χαρά σε εκείνα τα παιδιά ξέρεις..
--Τι με κοιτάς ανέβα να φύγουμε.
-Μα που να πάμε,δεν μπορείς πια.Και εγώ δεν είμαι πλέον παιδί.
--...Μια σιωπή...
-Γιατί σταμάτησες να μιλάς;
--Δεν έχει νόημα,αν δεν πιστεύεις.
-Νυχτώνει,πρέπει να φύγω..
--Φύγε, θα σε βρω στην σκέψη σου και στα όνειρά σου,θα ψάξω για εκείνο το χαμένο παιδί που κρύβεται μέσα σου..
Έφυγα...Καθώς απομακρυνόμουν γύρισα πίσω να δω ξανά και ξανά εκείνο το σκουπίδι της άμμου.
Όσες φορές κι αν ξαναπέρασα ποτέ ξανά δεν άκουσα κάτι από αυτό,έβλεπα απλά ένα άψυχο πλαστικό υπόλειμμα.
Λίγες μέρες αργότερα θάφτηκε κάτω απ την άμμο η χάθηκε μες την θάλασσα.
Μα να που απόψε τελικά ήρθε στην σκέψη μου..Ψάχνοντας για εκείνο το παιδί που μένει κρυμμένο..Και ονειρεύεται το αδύνατον..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου